در این بخش وارد است که ما که دیروز بعد از نه هرگزی که قریب به یک سال و اندی می شود، دوستانی از خود را ملاقات فرمودیم. بنده برای اولین بار در این سرای غربت، که معمولا روز و شب تنها همدم فارسی زبانم شوی ام است و او هم حرف مرا هر جور باشد می فهمد، در جمع، سخنرانی هایی ایراد می کردم با مقدمه و نتیجه گیری که خودم انگشت به دهان می ماندم. در راه بازگشت به همان شوی ام گفتم که: حالا تو هی از این وبلاگ من ایراد بگیر!
۱۳۸۷ آبان ۱۲, یکشنبه
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر