وقتی آدم یک دوست عاقل داشته باشه که با دقت به مشکل او گوش بده، شرایط را بسنجه و راه حل مناسب را پیشنهاد کنه، بدون این که هی به قول معروف لقمه را دور سرش بچرخونه یا این که خاله زنک بازی در آره؛ اون وقت حتی اگر قسمت آدم این باشد که فقط یک ساعت در سال این دوستش را ببینه، جا دارد که برای خودش خوشحال باشه.
من که برای خودم خوشحالم. امیدوارم دوستم هم یک کم برای خودش خوشحال باشه!
همین.
* سهراب
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر