سروری

از صبح که در قطار نشسته بودم، این غزل آمده در ذهنم و بساطش را پهن کرده و افکار دیگر را هم به کناری زده است. من هم هی می گویم: نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست کلاه داری و آیین سروری داند!

از کجا آمد و چرا نمی رود را هم نمی دانم. گفتم شاید با اینجا در میان گذارم، خوب شود.

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند نه هر که آینه سازد سکندری داند

حافظ