گزارشی از احوالات دخترک و مامانشان

امروز

بعد از لگوبازی، بازی محبوب بنده، داشتم تکه‌های لگو را از رو زمین جمع می‌کردم که خانوم رفتند رو مبل نشستند.‏

من: پس چرا کمک نمی‌کنی؟

دخترک: نمی‌تونم الان تایدی آپ* کنم.‏

من: چرا؟

دخترک: تامی‌ام** درد گرفته، باید بالا بشینم. ‏

من: تامی‌ات چرا درد گرفته؟

دخترک: نمی‌دونم، شاید توش پر از هانگری*** شده که درد می‌کنه...‏

*tidy up

** tummy

***hungry

دیروز

اندر قاطي‌شدن مباحث آشپزي و تمرين ركاب‌زني و تغيير دكوراسيون داخل منزل:‏

دخترك وسط ركاب‌زدنهايش، كه خودش قصه مفصلي از تمركز روي پاي راست و چپش است، ناگهان ايستاد و رو كرد به من و باباش كه داشتيم در مورد ديوارهاي جديد يكي از خانه‌هاي سر راهمان صحبت مي‌كرديم و با جديت مخصوص به خودش گفت: به 

نظرم ديوارهاي اين خونه را بايد خراب كنيم و توش تخم‌مرغ بزنيم!‏

توضیح اینکه مدتی است به دنبال عوض کردن منزل هستیم و بیشتر بحثها حول محور این دیوار چرا اینجاست، آن یکی کج است، این اتاق کوچک است، این اتاق را به خانه اضافه کرده‌اند و اینها می‌چرخد. ضمن اینکه بنده تازگیها علاقه شدیدی به آشپزی پیدا کرده‌ام و مرتب در حال امتحان کردن دستورالعملهای جدیدم و در این راه دخترک و باباش هم همراهی می‌کنند به‌خصوص وقتی پای کیک در میان باشد! از آن طرف هم دو سه روز است که دخترک صاحب دوچرخه شده و خب یادگرفتن رکاب‌زدن کلی تمرکز می‌خواست....‏

چند روز پیش

دخترکم روزها براي بنده قهوه درست مي‌كند، معلومه با دستگاه مخصوص دیگر. آن روز با همه خستگيهاش بعد از پارك و مدرسه باز هم داوطلب بود كه قهوه را درست كند.  مثل همیشه و به تقلید از باباش، با دستهاش بخار قهوه را داد طرف خودش و  ‏گفت: ‏

Oooh! What a lovely coffee!

چند روز پیشتر

تو تخت با هم کشتی می‌گرفتیم که یهو رو کرد به من و گفت:‏

Your eyes is(!) very sparkly!

بله، بنده مُردم از خوشحالی...‏

آمد از ره فصل زیبای بهار

از آخرین خاطرات من و دخترکم در سال 1391

.

امروز، روز 29 اسفند، حسنی‌طور بنده با ایشان رفتم مهدشان. در طول ترم یک روز می‌شود مامانشان را هم با خودشان ببرند. بنده هم از قضا روز آخر سال را برای مکتب رفتن انتخاب کرده‌بودم!‏

بگذریم. اتفاقات جالبی افتاد. یکیش به شرح زیر است:‏

یکی از معلمها، بچه کوچکترها را جمع کرده‌بود و راجع‌ به حشرات باهاشان صحبت می‌کرد. این گروه هفت نفره کسانی بودند مثل دختر بنده که تازه دارند انگلیسی یاد می‌گیرند. خلاصه خانوم معلم از "لیدی‌برد" گفت و "اسپایدر" و این‌که "حالا شما هم یک اینسکتی بشوید و از داخل این تونلی که من درست کردم بخزید!"‏

نفر اول و دوم با اصرار خانوم معلم "اسپایدر" شدند. رسید نوبت دخترک. خانوم معلم پرسید: چه حشره‌ای هستی؟‏

ایشان بعد از مکث طولانی گفت: دایناسور! (با لهجه درست)‏

خانوم معلم که خنده‌اش را کنترل کرده‌بود گفت: فکر کنم دایناسور خیلی بزرگ است. حشره‌ها خیلی خیلی کوچیک هستند. می‌خوای یک حشره کوچولو انتخاب کنی؟‏

دخترک دوباره کلی مکث کرد و آخر سر گفت: ‏

I am a very very small dinosaur 

روشن است که چهار نفر بعدی هم "وری وری سمال دایناسور" بودند دیگر! :)‏

پیشاپیش رسیدن نوروز و سال 1392 را به شما دوستان عزیز شادباش می‌گویم. با بهترین آرزوها

http://www.youtube.com/watch?v=vf1tjPGa140

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم

اندر مزایای خانه‌تکانی این‌که سالی یکبار می‌رسم به یک قوطی کوچک که کاغذها و نشانه‌های روزهای اول به دنیا آمدن دخترک را تمام سال در خود نگه داشته‌است. حتی اولین لباسش هم آنجاست. انقدر کوچک است که بدون زحمت، درون قوطیِ فسقلی جا شده. بین کاغذها یک شعر هست که پیرمرد همسایه وقتی سلما را برای اولین بار دید، برایش نوشت. یک کاغذی هم هست با سربرگ شرکتی که بنده در آن شاغل بودم، یک طرفش یعنی همان زیر سربرگ عدد و رقم‌های کارم نوشته‌‌شده و پشتش لیست خرید برای دخترک شامل تخت و کمد و اینها. ‏
.
حالا غوطه خوردن در تمام این خاطرات یک طرف، بنده امشب در همین قوطی کوچک، لای همین کاغذها که حداقل دوبار دیگر تکانده شده‌بودند، یک عدد ربع سکه هم پیدا کردم! نمی‌دانم بابانوئل (سنتا) برایمان عیدی آورده یا این‌که سری‌های قبل بنده بینهایت در خاطرات غوطه‌ور می‌شدم و این سکه جایی پنهان می‌شد یا که چی؟ به هر حال، اندر مزایای خانه‌تکانی این چیزها هم هست. گاهی آدم سکه هم پیدا می‌کند.‏

چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

شب، قبل از خواب، كلي بغض كرده‌بود. اشكهاش تو چشمهاي درشتش چرخ مي‌خوردند و جلوشان را گرفته‌بود كه نريزند. گفتم: چرا غصه مي‌خوري؟ جوابم را نداد. پرسيدم: نمي‌خواي بخوابي؟ با بغض فراوان سرش را به علامت "نه" تكان‌داد. گفتم: دلت براي بابات تنگه؟ دوباره با سرش جواب داد، اين دفعه "آره". گفتم: بابا زود مي‌آد. برنامه‌هامان را تا وقتي باباش بياد رديف كردم براش ولي فايده نداشت. يك كم بعد ديدم هنوز غصه دارد، گفتم: مي‌خواي بياي تو بغلم گريه كني؟ و آمد تو بغلم يك كم گريه كرد. ‏
در همان حين بنده داشتم فكر مي‌كردم به خنداندن دختري كه هميشه به راحتي مي‌توانم بخندانمش و اينكه تو اين شرايط چقدر سخت است خنداندنش...‏
خلاصه كه سعي خودم را كردم و تا حدودي خنديد و بالاخره خوابيد. ‏
.
سوالم اينجاست كه تو كي انقدر بزرگ شدي فسقلي كه غمِ تو دلت را نگه مي‌داري؟
.
.

عكس مال امروز است، وقتي داشت از مشق مهدش با دوربين خودش عكس مي‌گرفت.‏

دستم بگرفت و پابه‌پا برد

1

امروز دخترک اولین چت عمرش را کرد.‏

چند روز پیش با آی‌پد مشغول بود به الکی تایپ کردن. گفتم: می‌دونی B کدومه؟ نشانم داد. دوباره پرسیدم: می‌دونی A کدومه؟ باز هم نشان داد. گفتم: اگر دوبار پشت هم بزنیشون، می‌شه "بابا". خیلی خوشحال شد و صد تا B و A را پشت هم ردیف کرد. 

امروز که با پدر جانش که ماموریت تشریف دارند، چت می‌کردیم، دخترک آمد و برای باباش نوشت BABA و بعد هم کلی علامت قلب و بوس و اینها فرستاد...راستش بنده به باباش حسودیم شد یک کم.

.

2

خريد هفتگي را مي كرديم و سلما طبق معمول جلوي چرخ خريد نشسته بود و يك نفس با بنده صحبت مي كرد. همانطور كه به ليست خريد فكر مي كردم و رديف مواد و اينكه از چه راهي بروم كه كوتاهترين باشد (از سري درگيريهاي ذهنِ من) و به سخنرانيهاي خانوم هم گوش مي دادم، گفت: مامان، چرا مردم همه به من smile مي زنند!

.

3

كوك هم مي زنند ايشون :)

راستش تو مهدش برای اولین بار دیدم که سوزن می‌دهند دست بچه‌های دو و نیم ساله و می‌خواهند که کوک بزنند. برایم جالب بود. از مدیرش سوال کردم که خطرناک نیست و اصلا برای چی اینکار را می‌کنید. جواب داد: که تمام مدت مراقبشونیم که کار خطرناک نکنند و این که این کار برای کنترل دستشون خیلی خوبه و کمک می‌کند وقتی بخواهند بنویسند. 

من هم خیلی دنبال یک همچین چیزی می‌گشتم. جرات نمی‌کردم سوزن معمولی بدم دستش. تا این که این را پیدا کردم. سوزنش پلاستیکی است و سرش هم گرد است!

sorry seems to be the hardest word

خسته از آن همه دست و پایی که تو آب زده بود، نشسته بود تو بغلم و با هم تلویزیون نگاه می‌کردیم. روش را برنگرداند ولی با تحکم گفت: دیگه تو آب ولم نکنی ها...‏

موهای خوشبوش را بوس کردم و گفتم: با اون تیوپهایی که به دستهات می‌بندی، نمی‌ری زیر آب؛ دفعه قبل هم خودت دست و پا می‌زدی و شنا می‌کردی، فکر کردم خودت دست و پا می‌زنی وقتی ولت کنم. اما ببخشید که درست ازت اجازه نگرفتم. دفعه بعد تا خودت اجازه ندی، ولت نمی‌کنم. ‏

باز هم روش را برنگرداند. باز هم بوسش کردم. ادامه برنامه را نگاه کردیم.‏

.

امیدوارم که دیگه این حس را توت تکرار نکنم که قادرم ولت کنم. امیدوارم فهمیده باشی که این دفعه هم اگر خیالم جمع نبود و اگر دستم از زیر مواظبت نبود، حتی با وجود اون تیوبها، هرگز ولت نکرده‌بودم.‏

.

ببخشید

نخودهایی برای خوشحالی

شما فکر کن که غم عالم تو دلت باشه، کاسه چه‌کنم چه‌کنم یک لحظه هم دست از سرت برنداره اصلا در معرض خل شدن باشی که نگاهت بیافته به پاهای کوچولوش و اون ده تا انگشت قد و نیم قدش که مثل نخود ردیف شدند ...نمی‌شه لبخند نزنی و قربونشون نری.‏

پاپریکای من

دخترک دیشب در‌حالی‌که خیلی خسته بود ولی نمی‌خواست بازی را ترک کند:‏

موهای من فلفلی (فرفری) است؟ مگه نه؟‏

منتظر جواب من نشد، با تعجب ادامه داد:‏

فلفل سبز یعنی؟

باز هم منتظر نشد:‏

ولی موهای من که بلک* است...‏

*black

یک مدت بود که ناغافل من و باباش را بوس می‌کرد و یواش می‌گفت:" مامان (یا بابا)، دوستت دارم" و ما از خوشحالی می‌مردیم. چند روز است که این اتفاق برای اشیا مورد علاقه‌اش هم می‌افتد. مثلا همین عروسکی که امروز تو بغلش گرفته‌بود و خوابیده‌بود. ‏

غروب شنیدم که به عروسکش می‌گفت:" خوشگلم، دماغت درد می‌کنه؟ می‌خوای ببوسمش؟ کرم برات بزنم؟"‏

خوشحال

یک روزهایی، مثل امروز هست که دخترک از خواب بیدار می‌شود و لباس مرتب می‌پوشد و خودش را درست می‌کند و می‌رود سرِ کار. امروز کوچولو است. صبح خودم حاضرش کردم که با باباش برود سر کار. فردا، خودش حاضر می‌شود و می‌رود.‏

لباس نارنجی و قهوه‌ای پوشیده بود با جوراب شلواری‌ای که باهاش ست است و گلِ‌سرهای هم‌رنگ لباسش.‏

خوشحال بود.‏

زندگی

زندگی زیباست ای زیبا پسند
زنده اندیشان به زیبایی رسند

آنقدر زیباست این بی بازگشت
کز برایش میتوان از جان گذشت

مردن عاشق نمی میراندش
در چراغ تازه می گیراندش

باغها را گرچه دیوارو در است
از هواشان راه با یکدیگر است

شاخه ها را از جدایی گر غم است
ریشه هاشان دست در دست هم است

هوشنگ ابتهاج

http://www.youtube.com/watch?v=9oN8GIdnNQI

اگر نرفته بودی/جاده پر از ترانه/ کوچه پر از غزل بود

اینجا نرگس هم پیدا می‌شود، نرگسی که بوی خوش نرگس هم بدهد. ‏

.

.

.

می‌شد زندگی کمی آسونتر بود... می‌شد همه چی مثل پیدا کردن و خریدن و بو کردن یک دسته گل نرگس تو جایی که انتظارش نمی‌ره، عملی بود. ‏ شاید یک روز بشه، گل نرگس که شد، باقیش هم شاید بشه

ارغوان، این چه رازی است؟*

امروز که تو آفتاب اتاقش با هم بازی می‌کردیم، یهو دیدم که چقدر خوب تو چشماش معلومم.‏

ایشون آینه من هستند، از همه نظر. این هم مدرکش

* http://www.youtube.com/watch?v=Y8ZMWmMWVu8

تا نیک ندانی که سخن عین صوابست/باید که بگفتن دهن از هم نگشایی *

دوستی نوشته بود که ماجرای بغض‌آلودی داشته و می‌خواسته برای مادرش تعریف کند تا کمی سبک شود که مادر پیشنهاد داده است: سعی کن در سکوت با بغضهایت کنار بیایی.‏

‌دوست داشتم بنویسم این جمله مامانِ دوستم را. کاشکی چند روز پیش که بغض داشتم و قاطی کرده‌بودم، مامانِ دوستم سر راهم  سبز می‌شد و راهنماییم می‌کرد.‏آن وقت خیلی از حرفها همان جا فقط در دل خودم می‌بود.‏ ‏

مامان خودم البته همیشه می گوید که تا حرف را نزدی، او در بند توست ولی وقتی خارج شد تو در بند اویی. اما خب جمله مامانِ دوستم انگار آسانتر است فهمش.‏

سعدی*

خانه دل جارو کن و وانگه مهمان طلب

انگار یک پارچه سفید مخملی روی شهر کشیدند. روی خانه و حیاط ما. پاک شده همه جا. دل من هم دیشب پاک شد. فکر نمی‌کردم به این زودی به این پاکی بشود، اما خیلی وقتهای دیگر هم انرژیهای دور و برم را دست کم گرفته بودم. این بارهم همین‌طور. هفته پیش که جلوی خانه پر از گِل بود و ما تا می‌نشستیم تو ماشین، از ترس گلی شدن صندلی کفشهای دخترک را فوری درمی‌آوردیم، فکرش را هم نمی کردم که برف بیاید و این همه همه‌جا پاک شود. دلم را هم. پر بود از مسائل گِلی.  ‏

خدا رو شکر که برف اومد. خدا رو شکر که پایه‌های زندگی‌مان محکم است.‌ خدا رو شکر.‌ همین

میان ماندن و رفتن*

"I am ready to wallow now."

gilmore girls S1E17

* داریوش

از دوست به یادگار دردی دارم/ کان درد به صد هزار درمان ندهم

یک روز جمعه‌ای بود که قرار بود دنیا تمام شود ولی نشد، یادتان هست؟ تهران بودم و می‌خواستم از خیابان ظفر خودم را برسانم فرهنگسرای نیاوران. یک ساعت و نیم هم زودتر راه افتادم. فکر کنم اغلب ساکنین تهران هم یا می‌خواستند از ظفر بروند فرهنگسرای نیاوران یا این که می‌خواستند آخرین چهارشنبه عمرشان را در ترافیک سپری کنند. این شد که بنده حدود دوساعت،  بلکه بیشتر، با قدمهای مورچه‌ای طول کشید تا خودم را به مکان مورد نظر برسانم که البته نیم ساعت بعد از شروع تئاتر بود و نرسیدم و آروزیش به دلم ماند. اما نکته‌ای که می‌خواستم بگویم این بود که در تمام راه و تمام آن ترافیکها، آلبوم یادگار دوست آقای ناظری چندین بار از اول تا آخر دوره شد و بنده با سرخوشی تمام پشت فرمان درحالتی که تقریبا ثابت بودم و قابل رویت اقشار پیاده، با ایشان چهچهه می‌زدم و حال می‌نمودم.‌‏

حالا هر بار که می‌شنوم "تا با غم عشق تو مرا کار افتاد" یاد آن شب و کوچه پس‌کوچه‌های مملو از ماشینِ شهرم می‌افتم.‏

در کشتن ما چه می‌زنی تیغ جفا

ما را سر تازیانه‌ای بس باشد

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=i3SPEUBfbzg

دیگه بس است

بهترم امروز.‏

تصمیم گرفته‌ام برگردم به خودم. مطالعه کنم. قوی باشم. از دست این دخترک لوس و غرغرویی که شده‌ام، خسته‌ام. ‏

دور و بر خودم را شلوغ کرده‌ام. پر از کتاب. انواع و اقسام موضوعهای بی‌ربط. از یکی شروع می‌کنم. همین امروز. همین الان.‌‏

آتش اندر سینه پنهان تا به کی

گریه ‌ام در زیر مژگان تا به کی

از وطن تا دور گشته دیده‌ای

یک نمش آرام نیست در منزلی

ملاصدرا

غم دل چند توان خورد که ایام نماند*

امشب گریه کردم. حسابی. کسی نبود. دوستی آنور مرزها می‌دانست که بارانی شده‌ام و همین. سکوت کرده بود تا خالی شوم. خیلی بهترم. مشکل البته هنوز به قوت خودش باقیست اما این گلوله‌ای که از داخل دلم داشت خفه‌ام می‌کرد اندکی آب شد.‏

مشکلات هستند دیگر. دخترک با همه عشقی که به من می‌دهد، آنچنان معادلات زندگیم را پیچیده کرده که با هیچ منطق و ماشین حسابی نمی‌توانم حلشان کنم. شوهر جان هم هست. سرش انقدر شلوغ است که امشب تازه فهمید که من حالم داغان شده است. بعد هم از زور خستگی خوابش برد. همین شد که بنده در تنهایی اشک ریختم.‏

‌دمی با غم به سر بردن، جهان یک‌سر نمی‌ارزد

*به می بفروش دلق ما، کزین بهتر نمی‌ارزد

مرسی پریسا جان بابت این بیت حافظ

حافظ *

دلم تنگ است. خیلی تنگ. ‏

اشک

شاید اشک بتونه این گره ای که  تو دلم است باز کنه

امید آخرمی اشک. سعی خودت را بکن

هستیم ما هم!

حقيقتش اين است كه معلمي كه اجازه مي دهد بچه هاي كوچولوي سه ساله بهش وابسته بشوند و دوستش داشته باشند، طوري كه هي سر كلاس ماچش كنند ( اونهم كسي مثل دخترک من كه به اين راحتي ها ماچ نمي ده و نمي كنه)؛ خيلي لوس و ننر است اگر يهو ول كند و برود...
دختركم از ايران كه برگشت، اولین روزی که رفت مهدکودک، گفت "تيك كر مامي" و رفت سر كلاس، به عشق معلمش بود. به قول خودش معرّم! حالا از پريروز كه وسط كلاس ديده كه ايشان نمي آيد و بقيه معلمها هستند به جايشان، كلا دلش 

نمي خواهد مدرسه برود و برنامه گريه زاري دوباره شروع شده.

دوست دارم دوباره بنویسم، حتی شده چند جمله بی‌ربط.