اگر آدم هایی را که از زیر کار در نمی روند به دو دسته تقسیم کنیم، گروه الف آدمهایی هستند که کار را طوری جدی می گیرند که انگار برای کار کردن به دنیا آمده اند. بعضی از آنها تا نیمه شب در محل کارشان می مانند، بعضی هم که کمی زودتر از نیمه شب می روند خانه، به اندازه دو روز کار همراه خودشان دارند تا در خانه انجام دهند. بقیه هم که از نظر تعداد، خیلی کم هستند با وجودی که ظاهرا در ساعات غیر کاری، کار نمی کنند اما حتی در خواب هم به کارشان فکر می کنند. گروه ب هم افرادی هستند که در گروه الف نیستند.
من به شخصه سالهای زیادی را با دو تا عضو پر و پا قرص گروه الف سپری کرده ام و تجربیات زیادی هم در این زمینه دارم.به این نتیجه رسیده ام که ایده "کار برای زندگی" در مورد من عملی تر است تا "زندگی برای کار". این شد که گروه ب را انتخاب کردم.
ابتدا در این ولایت جدید آدم های زیادی را دیدم از گروه ب. تا مدتی گمان می کردم که محیط در این تقسیم بندی نقش مهمی دارد. اما با گذشت زمان متوجه شدم که نوع نگرش افراد به کار و زندگی زیاد هم تابع محیط نیست، هر چند که محیط بی تاثیر نمی باشد. البته هنوز هم دقیق نمی دانم که عامل اصلی کدام است.
تا دو ماه گذشته در اتاق ما (محل کار) نسبت اعضای ب به الف، سه به یک بود و به ما بسی خوش می گذشت. یک هفته ای می شود که من تنها ب ای در این اتاقم! حوصله ام گاه و بی گاه سر می رود، اگر امکانش هست وبلاگهایتان را سریع تر آپ کنید! بی زحمت...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر