تعجب

یک روز هایی بود که برایم مهم نبود خوب باشم و جماعتی بودند که فکر می کردند من خیلی خوبم. حتی با وجودی که به غیر از نمره ریاضی ام - همیشه خوب بوده- بقیه نمره هایم بد بود، فکر می کردند من از بهترین دانش آموزانی هستم که دنیا به خودش دیده است. آن روزها خودم می دانستم عددی نیستم اما آن جماعت نمی خواستند این موضوع را بپذیرند و من برایشان خوب بودم.

امروز اما واقعا دلم می خواهد خوب باشم، حتی برای نمره هایم هم زحمت می کشم، ولی بعضن آدم های آن جماعت حوصله ندارند مرا تحمل کنند. خوب دیدنم که پیشکش.